Pokój nr 1 - Argentyna i Białoruś

Zwyczajny pokoik o niewielkich rozmiarach. Przy ścianie stoją dwa najtańsze łóżka, naprzeciwko można znaleźć szafę i komodę. Tuż przy oknie jest malutki stolik i dwa lekko już zużyte krzesła.

"A tak prosiłam", przemknęło przez myśl Argentynie, gdy taszczyła swoją walizkę. "No trudno, może uda mi się trafić na kogoś fajnego"
Pokój nie wyglądał źle. Zawsze mogło być gorzej. Dużo gorzej.
Rzuciła walizkę przy randomowym łóżku i siadła na nim. Skrzypnęło. No tak, bez tego obyć się nie mogło. Postanowiła jeszcze niczego nie rozpakowywać. Gdyby współlokatorka jej nie pasowała, pójdzie zmienić pokój.
Siedziała i czekała.

Zanim wciągnęła walizkę do góry, trochę to potrwało. Przed wejściem do pokoju, skrzyżowała palce z nadzieją, że nie będzie tak źle. Popchnęła lekko drzwi i zobaczyła przed sobą malutkie pomieszczenie. Nic nadzwyczajnego. Weszła do środka, gdzie była już Argentyna.
- Cześć, chyba będziemy razem w pokoju. Natalia, miło mi.
Rzuciła walizkę pod drugie łóżko i podała rękę współlokatorce. A więc nie będę musiała zmieniać pokoju pomyślała.

Dziewczyna, która stanęła w drzwiach nie wyglądała źle.
Argentyna ścisnęła dłoń Białorusi.
- A ja Sofía.  Trafił nam się pokój, nie? Bardziej skrzypiącego łóżka jeszcze nie widziałam.
Wskazała ręką na komodę.
- Jak dzielimy szuflady?

Spojrzała na komodę, za wielka to ona nie była.
-Pół na pół?
Rozejrzała się jeszcze raz po pokoju i usiadła na swoim łóżku, rzeczywiście, całkiem nowe to one nie było. Ale to akurat nie skrzypiało, więc narzekać na co nie było. Otworzyła walizkę i spojrzała na współlokatorkę.

Kiedy współlokatorka siadła na łóżku, to nie wydało z siebie żadnego dźwięku. "Ja to mam szczęście... Trzeba będzie coś wymyślić, by to pomieszczenie zaczęło przypominac pokój."
- Bierzesz dolne czy górne szuflady? - spytała, mocując się z zapięciem kosmetyczki. Zauważyła, że Białoruś się na nią patrzy.
- Tak?

- Pomóc Ci z tym?- wskazała na kosmetyczkę.
-Wolałabym wziąć górne szuflady, jeśli pozwolisz.
Wyciągnęła rzeczy z walizki na łóżko, głównie były to sukienki, ale można było też znaleźć jakąś bluzkę bądź parę spodni.

- Poradzę sobie. - Zamek w końcu puścił i kosmetyki wysypały się na łóżko. Pomoc jest dla słabych. Nawet wśród kobiet.
Argentyna patrzyła na ciuchy współlokatorki. Część z nich wydawała się przyzwoita.
- Jasne, weź je.
"Mój kręgosłup jakoś wytrzyma"

Natalia ucieszona tym, że przez cały rok nie będzie musiała się schylać wzięła parę sukienek i otworzyła komodę. Ta lekko zaskrzypiała, ale nie było tak źle. Po krótkim czasie wpakowała tam wszystkie swoje rzeczy, miejsca wystarczyło. W sukienkach pochowane były noże, ale tak, że współlokatorka nie była ich w stanie zobaczyć. Zadowolona i rozpakowana położyła się na łóżku.
-Do jakiej będziesz chodzić klasy?

Argentyna rozpakowała swoją walizkę. Sukienki upchnęła w dolnych szufladach. Kosmetyki też się zmieściły, więc nie było aż tak źle. Szafę postanowiła zostawić na mudurek, o ile takowy dostaną.
Siadła na swoim łóżku, które zaskrzypiało donośnie.
- Co ty tam masz wśród tych ciuchów? - spytała. Nie, nie dostrzegła kształtu przedmiotów, ani nawet tego, jak współlokatorka je chowała. Ale widziała błysk metalu. Zobaczyłaby go wszędzie - urodziła się w końcu na nizinie, która swą szlachetną nazwę zawdzęcza srebru.
- Human. A ty?

Podrapała się po nosie. Nie wiedziała za bardzo, co ma jej powiedzieć. Jeśli powie prawdę, współlokatorka się przestraszy, a jeśli skłamie... właściwie to chyba najlepsze wyjście. Powie jej nieprawdę, a w nocy przełoży noże w inne miejsce
-To zamki w sukienkach, czasem błyszczą.
No to końca kłamstwo to nie było. Miała jedną sukienkę z zamkiem. Dostała ją od starszego braciszka i wszędzie ją zabiera.
- Ja jestem w artystycznej. Lubię sztukę.
Spojrzała w okno.

- Sztuka jest ciekawa, ale nie mam do niej głowy. Szkoda, chodziłybyśmy razem na zajęcia. - Argentyna przeciągnęła się, co spowodowało dodatkowe skrzypienie łóżka. Zignorowała błyski w komodzie - każdy ma jakieś skarby i nie każdy chce, aby wiedzieli o nich inni. Cóż, sama poukrywała kilka swoich drobazgów, zabiezpieczając je przed niewłaściwymi osobami. Nie, nie oskarżała współlokatorki o złodziejskie nawyki, ale do pokoju mógł w sumie wejść każdy.
- O której chodzisz spać? - zagadnęła.

- Zapisałam się na twoje kółko herbaciane. Na nie będziemy chodzić razem.
Szczerze powiedziawszy, zapisała się na nie żeby jakoś rozplanować czas po zajęciach. Nie będzie przecież przesiadywać całymi dniami w pokoju. O której chodzi spać? O której się kładzie, a o której usypia to dwie zupełnie inne rzeczy. Potrafi przez całe noce rozmyślać nad męczącymi ją tematami.
- Wtedy kiedy jestem zmęczona. Nie martw się, nie będę Cię budzić w nocy.

- Widziałam, i jestem ci wdzięczna. Chcę je jakos rozkręcić. Herbata jest tylko przykrywką. To jest Kółko Tępienia Brytyjczyków, chciaż zawsze można dodać inne głupie nacje. Kółka Hejtu by mi nie przyjęli... - Westchnęła. - Bardziej mi chodziło, czy moje późne chodzenie spać nie będzie ci przeszkadzać. Ale widzę, że nie ma problemu.

Tępienia? No to się dogadają.
- Ja chcę założyć kółko cukiernicze, czyli jak posługiwać się nożem. Cukiernicze to również będzie mała przykrywka, aby przyciągnąć chętnych. Miło byłoby jeśli również byś się zapisała. O późne chodzenie spać nie musisz się martwić, mi to raczej nie przeszkadza. Em.. gdzie tu jest łazienka?

- Cóż, chętnych więcej będzie na Kółko Nożownika, ale nauczyciele mogą wydziwiać. Co do mnie, to z chęcią bym się zapisała. Lubię broń... to znaczy ciastka. - Uśmiechnęła się.
- Co do łazienki, to pójdę się dowiedzieć.
Wyszła z pokoju.

Została sama w pokoju, szybko przełożyła noże do walizki, którą rzuciła jak najdalej pod łóżko i zapięła 'na trzy spusty'. I wszyscy szczęśliwi pomyślała. Położyła się wygodnie na swoim łóżku. Przydałoby się jakoś udekorować ten pokój, taki on pusty. Czekając na towarzyszkę skubała paznokcie.

Najlepszą opcją było po prostu się zapytać.
"Co to, to nie. Sama ją znajdę."
Zaczęła chodzić po korytarzu, ciągnąc za klamkę każde drzwi, które napotkała. Pokój, pokój, pokój... Wystarczył szybki rzut oka aby stwierdzić, że wszystkie pokoje wyglądają tak samo źle. W końcu, za siódmym podejściem Argentynie udało sie trafić na łazienkę. Zajrzała do środka.
"Zawsze mogło byc gorzej...", pomyślała, zatrzaskując drzwi i wracając do siebie. Zdała Białorusi krótką relację z wyprawy.

Wysłuchała cierpliwie relacji współlokatorki. Na jej oko, Argentyna przedstawiała wszystko za bardzo źle. W końcu, pokój nie był aż taki okropny. Wystarczyłoby tylko trochę pozmieniać.
-To dobrze, że mamy wannę w łazience.

- Wanna się przyda. Oby tylko były małe kolejki... - Tak. Niektóre dziewczyny wyjątkowo długo oblegały łazienki.
Argentyna siadła na łóżku z komórką i zaczęła pisać wiadomość.

-Ja jakoś za specjalnie długo nie przesiaduję nigdy w łazience.
To była prawda, Natalka zawsze wychodziła z założenia, żeby robić coś konkretnie i nie przeciągać. Spojrzała na towarzyszkę piszącą wiadomość, ona komórkę dostała od brata. Ale i tak rzadko kiedy jej używa. Położyła się z powrotem na swoim łóżku i zaczęła skubać paznokcie.

Argentyna odłożyła na chwilę telefon. SMS został wysłany. Podeszła do komody i zaczęła przeszukiwać swoją dolną szufladę.
- Cholera, gdzie ja to... - mruknęła do siebie.

-Coś się stało?
Spojrzała na współlokatorkę. Niby Natasha już usypiała, ale była czujna jak zwykle. Miała to już od dziecka. Tego nauczyło ją starsze rodzeństwo, nie spuszczać nikogo z oczu. I tak już Natalce zostało.

- Nie, nic... - Argentyna znalazła wreszcie to, czego szukała - kartę płatniczą. Schowała ja za pasek. Telefon wydał z siebie piski świadczące o nowej wiadomości. Podniosła go i przeczytała. Jej usta wykrzywiły się w uśmiechu, który tylko troszkę przypominał złowieszczy wyszczerz.
Rzuciła się na łóżko, które przy okazji zaskrzypiało donośnie. - Jak myślisz, czego brakuje w naszym pokoju?

- Hm.. na pewno firanek, ładnej pościeli, serwetki na stoliku, paru obrazków na ścianach, przydałoby się coś położyć na komodę..
Tak naprawdę, to jeszcze wielu innych rzeczy, ale Natasha nie widziała sensu w wymienianiu ich nazw przez godzinę.