Pokój nr 1 - Argentyna i Białoruś

- Zaczekaj na chwilę - powiedziała, zrywając się z łóżka. Nie czekała na odpowiedź, od razu wybiegła z pokoju. Skierowała się w stronę ogródka.

-Dobrze?
Nim to powiedziała Argentyna wybiegła z pokoju. Też ma jakieś sekrety, z resztą jak każdy pomyślała. W końcu będzie jej musiała opowiedzieć, o swoim zamiłowaniu do broni. Jeszcze trochę poczeka.

Minęło trochę czasu od chwili, gdy opuściła pokój. Wbiegła do niego zadowolona, zastając Białoruś leżącą na łóżku tak, jak ją zostawiła.
- Zbieraj się, szybko. Idziemy na zakupy!

Prawie już spała, kiedy do pokoju wbiegła Argentyna.
-Na jakie zakupy?
Mimo wszystko zebrała się powoli i poszła za współlokatorką, druga taka okazja się nie trafi.

Argentyna z zadowoleniem patrzyła na nowy, śliczny mebel w pokoju. Obok niej leżała na podłodze torba z innymi zakupami, które prosiły się o wypakowanie. Właśnie, prosiły...
Niech sobie czekają, przemknęło przez myśl dziewczynie. Tak jak stała, tak rzuciła się na nowe łóżko, które nie wydało z siebie ani pół skrzypnięcia.

Położyła wszystkie torby na stół i usiadła na swoim łóżku. Rozejrzała się po pomieszczeniu, i chwilę potem spojrzała na torby.
- To jak, co zmieniamy najpierw?
Kupiły nowe firanki, serwetkę, ozdoby na komodę, dywan, koce i jakieś kwiaty w doniczkach.

Podniosła głowę patrząc na Natalię zza teraz potarganych czarnych włosów.
- Firanki. Trudniej będzie nas podglądać. - powiedziała, wciąż leżąc na łóżku. Do tego wszystkiego przydałby się jakiś osioł..., pomyślała, nie mówiąc tego jednak na głos. Feministyczne podejście Białorusi bardzo jej się spodobało. To jest dopiero kobieta niezależna.
- Chodź, powiesimy je razem. - Zwlokła się z materaca.

Wstała powoli i podeszła do wszystkich toreb. Wyjęła z nich zwykłe kremowe firanki. Bez żadnych wzroków, czyli takie jak chciała. Pomarszczone, rzecz jasna. Przysunęła pod okno krzesło, tak aby można była zdjąć te stare.
- To która z nas wchodzi?

To pytanie Argentynie się nie spodobało. Jak tu dyplomatycznie odpowiedzieć?
- Masz dłuższą spódnicę - powiedziała w końcu. - Gdybym ja weszła, mogli by mieć z dołu niezły widok...

Zdziwiła ją trochę odpowiedź Argentyny, ale kiwnęła głową i podała jej firanki które trzymała. Weszła powoli na krzesło i za moment stare firany wylądowały na stole. Spojrzała przez okno i wzięła firany od koleżanki. Zawiesiła je, i zeszła. Spojrzała tylko i lekko się uśmiechnęła. Poszła odłożyć krzesło na miejsce.

- Całkiem fajnie wyglądają - powiedziała, gdy firanki znalazły się w odpowiednim dla siebie miejscu. Wzięła kwiaty i położyła je na parapecie. - Ta część pokoju zaczyna wyglądać jak pokój. Co teraz?

Zaczęła rozpakowywać torby.
- Teraz, trzeba to wszystko poukładać.
Wskazała na figurki, poduszki, koce, serwetkę. Wzięła w dłonie dwie matrioszki i postawiła na swojej szafce nocnej.

- Bardzo ładne te laleczki - wskazała głową na Matrioszki. Sama wyciągnęła ze swojej walizki glinianą tabliczkę (ouija~) i położyła obok swojego łóżka.
- Nie mam pomysłu, jak można by te rzeczy poustawiać... Tylko serwetkę dać gdzieś dalej ode mnie, mogłaby się podpalić od świeczek.
Zaczęła grzebać w komodzie.

- No bo Ivana.
Spojrzała na nie zadowolona.
- Ja je mogę poustawiać.
Podeszła do stołu i zgarnęła z niego wszystkie figurki. Jakieś dwa szklane aniołki, trzy drewniane maski. Postawiła je na komodzie. Stwierdziła, że ładnie wyglądają i podeszła do stołu. Rozłożyła na nim serwetkę w słoneczniki i postawiła jak na razie pusty wazon.
- Co jeszcze?

- Dywan - odezwała się nagle Argentyna. - Zapomniałyśmy o dywanie, a powinnyśmy zacząć od niego...
Wyjęła z komody kilka świeczek, stare lustro i pozwijany równie stary kawałek materiału. Te wszystkie przedmioty musiała podrzucić tu jej babka. Kochana kobieta. Szkoda, ze nie żyła już. Od dwudziestu lat.

-No tak... ale po co Ci te rzeczy?
Spojrzała na świeczki i resztę. Na starym dywanie na szczęście nic nie stało. Białoruś wzięła się za jego zwijanie. Nowy leżał gdzieś pod łóżkiem. Którymś na pewno...

Patrzyła, jak Białoruś zwija dywan. Nie chciała pozostać bezużyteczna, więc zajęła się poszukiwaniem nowego, który spokojnie czekał pod łóżkiem Natalii. Wyjęła go i rozłożyła w nowym, bardziej odpowiednim miejscu.
- Nie masz nic przeciw kultowi zmarłych i voodoo? - spytała,a mając nadzieję, że współlokatorka okaże się na tyle porządną osobą, że nie wybiegnie z krzykiem (jak 2 osoby w poprzedniej szkole) albo nie zacznie traktować Sofíi jak wariatki (jak pozostałe 5 osób, którym przyszło kiedykolwiek z Argentyną mieszkać)

Na te słowa Natalia przestała zwijać dywan i zatrzymała się zszokowana.
-N-nyet... myślę, że nie.
Odwróciła się i zwinęła go w mgnieniu oka, nie wiedząc co ma myśleć o współlokatorce.

Przynajmniej nie krzyczała...
Argentyna siadła na łóżku, ściskając w ręce materiał. Wieść, że interesowała się tego typu sprawami, mogłaby zszargać jej reputację, ale czuła, że akurat przed współlokatorką nie powinna ukrywać tego typu rzeczy. Natalia wyglądała raczej na osobę godna zaufania.
- Nie martw się, nie zamierzam ani składać cię w ofierze, ani ożywiać ludzi na środku pokoju. Postaram się trzymać złe duchy z daleka od nas. To taki mój mały sekret.

-A tobie noże i krew nie przeszkadzają?
Natalia wydawała się zupełnie obojętna. W końcu dla niej to codzienność. Dywan położyła pod łóżkiem Arg, i wzięła od niej nowy.

- Nie. Brałam parę razy udział w obrzędach, gdzie noży i krwi używało się więcej niż mąki do pieczenia ciasta. Nie mam nic do broni, chociaż osobiście wolę rozmawiać z ludźmi po śmierci, niż ją zadawać. - powiedziała spokojnie, podając dziewczynie dywan.

Trochę ją to przeraziło, ale tylko na początku. To lepsze, niż dziewczyna która miałaby gadać o kucykach i jednorożcach. Wzięła dywan i rozłożyła go w jednej chwili. Dywan jak dywan, beżowy, zwykły. Natalka usiadła na swoim łóżku zadowolona.
- To koniec, prawda?

- Myślę, że tak - odparła. W kontekście ostatniego tematu rozmowy ich słowa zabrzmiały przerażająco.
Argentyna również usiadła na łóżku i zabrała się za tworzenie laleczki voodoo z materiału, który wyjęła z komody. Chwilę milczała, po czym zapytała:
- Dlaczego spytałaś mnie o krew i noże?

Skoro już i tak się wygadała... Podeszła do szuflady i wyciągnęła jeden nóż, taki najmniejszy, a jednak dla kogoś innego niż Natalia duży.
- Tak o, po prostu.
Machnęła jej nożem przed twarzą, popisowo. Schowała zaraz potem go do szuflady.

Jestem w pokoju z nożowniczką.
Argentynie łatwo przyszło zaakceptowanie zainteresowań współlokatorki. Skoro ona mogła trzymać voodoo w komodzie, czemu przyjaciółka nie mogłaby trzymać tam noży?
Kiedy ta machnęła jej nożem przed twarzą, zachowała pełnego poker face'a. Nie bała się śmierci.