Pokój nr 2 - Belgia i Węgry

Zwyczajny pokoik o niewielkich rozmiarach. Przy ścianie stoją dwa najtańsze łóżka, naprzeciwko można znaleźć szafę i komodę. Tuż przy oknie jest malutki stolik i dwa lekko już zużyte krzesła.

Weszła powoli do pokoju wcześniej sprawdzając czy aby na pewno dobrze trafiła. Chyba tak, choć z tego co zauważyła, jej współlokatorka jeszcze nie przyszła. Na razie więc niepewnie przysiadła na krześle i rozejrzała się. Sporo by tu zmieniła. Pomieszczenie nie należało do najładniejszych. Uśmiechnęła się lekko i poprawiła kwiat w swoich włosach. Poczeka i zobaczy z kim będzie mieszkać. Oby nie z Gilbertem!

Belgia stanęła przed drzwiami pokoju, którego numer miała przyczepiony do kluczyka. Podobało jej się to, że był ulokowany dość blisko wyjścia, by nie musiała biec przez cały akademik, żeby zdążyć na lekcje. Już chciała przekręcić klucz, kiedy stwierdziła ze zdziwieniem, że są drzwi są otwarte. Cóż, pewnie współlokator już tam był. Weszła więc niepewnie do środka. Jej wzrok spoczął na ślicznej dziewczynie siedzącej przy stoliku. Belgia odetchnęła z ulgą i pomaszerowała do niej.
-Hoi - podała rękę dziewczynie -Jestem Laura. Laura Maes. A ty? - uśmiechnęła się i z torby którą trzymała na ramieniu, wystawił pyszczek mały króliczek.

Popatrzyła na wchodzącą osobę. Cóż, nie była to może osoba, która wyglądała jej na wojowniczkę, ale wydawała się całkiem miła.
Poza tym -pomyślała- warto się wreszcie ułoży i nie zachowywać tak jak dawniej.
Wstała i podeszła do niej. Była od niej wyższa. Z uśmiechem uścisnęła jej rękę.
-Szia. Erzsébet Héderváry, miło mi poznać.
Kiedy już puściła jej rękę Ela chwyciła swoją walizkę.
-Które łóżko wolisz? I które półki?
Spytała uprzejmie patrząc na nią. Koniec z wyścigami i kto pierwszy ten lepszy. Trzeba być miłym.
-Słodki. Jak się nazywa?
Powiedziała patrząc na królika wystającego jej z torby.

Ta... Prawie każdy którego dziś spotkała był od niej wyższy, ale co poradzić. No może poza Łotwą...
-Mnie również - uśmiechnęła się.
-Półki? - omiotła pokój wzrokiem - Wyglądają jakby przeżyły spalenie Londynu.. - zrobiła kwaśną minkę. -No trudno, najwyżej później kupimy nowe, co? Wolę łóżko pod oknem, jeśli pozwolisz. A półki obojętnie. - położyła swoje rzeczy na wspomnianym łóżku i usiadła na nim, aż wydało dźwięk sugerujący jego wiek.
Popatrzyła w kierunku wzroku Eli - Ach, to Miffy. Często noszę ją przy sobie, jak brat nie może się nią zająć - uśmiechnęła się, wyciągając królika i kładąc go na łóżko.

Zajęła więc drugie łóżko i otworzyła swoją półkę. Mimo kilku sukienek miała ze sobą sporo typowo "bojowych" ubrań czyli t-shirty wyglądające jak męskie i bojówki. Wpakowała je do górnych półek skoro mogła sobie wybrać.
-Zdecydowanie. Ogólnie przydałby się tutaj mały remont. Jakieś półki, szafeczki, zasłony... Może jakaś roślinka?
Poprawiła kwiat w swoich włosach.

Wyciągnęła więc swoje ubrania z walizki na dolne półki i popatrzyła garderobę koleżanki. Zdecydowanie pozbyłaby się tych męskich ubrań, ale na razie tylko oglądała uważnie pokój, zastanawiając się gdzie co wstawić. -Oui, oui. Trzeba zrobić porządne zakupy.
Będziemy mieć najbardziej gustowny pokój w akademiku... - pomyślała i zaczęła w myślach liczyć, ile taki mały remoncik może kosztować.

Popatrzyła na nią słysząc francuski. Nie za dobrze się jej kojarzył. Co jak co, ale logika Eli jest prosta: francuski=kłopoty. Choć dziewczyna na taką nie wyglądała. Sama Elizavietta była przygotowana na wszelkie remonty i miała trochę kasy ze sobą. Wiedziała, że się przyda. Przede wszystkim kupiłaby sobie dobre łóżko i zasłony. I jakiś kwiat. Do tego jej prywatna szafeczka i to wszystko czego będzie potrzebowała. No, może się zrzucić na stół i krzesła. Wyrwała kartkę ze swojego notatnika i spisała tam wszystko. Dopisała jeszcze farby (gdyby dziewczyna też chciała pomalować pokój).
-Może spisz na kartkę co byś tu chciała. Potem się wymienimy, tak będzie łatwiej.
Uśmiechnęła się do niej lekko. Pamiętaj, uśmiech to podstawa. Liczy się pierwsze wrażenie.

Laura miała nadzieję, że jednak pokoje będą w lepszym stanie, ale cóż... Na pomoc finansową Larsa nie ma co liczyć... Co tam, pójdzie do Luksemburga. Młodszy braciszek na pewno pomoże. Chociaż Bel i tak miała dość pokaźną sumę gotówki, ale jednak na sukienki, a nie na remonty... Będzie się musiała w najbliższym czasie bez nich obejść.
Wzięła kartkę do ręki, napisała wielkimi "FARBY", dopisała jeszcze łóżko, szafę, lampy, świeczki, i inne duperele dekoracyjne i oddała karteczkę Węgierce, również się uśmiechając.
Po chwili zagadnęła -Ja cię już gdzieś widziałam... Chodzimy do tej samej klasy, co nie?

Przyjęła kartkę z uśmiechem i podała jej swoją. Z zadowoleniem zobaczyła na jej liście farby.
-Jaki kolor byś chciała?
Ona myślała o lekkim zielonym lub błękicie. Albo tradycyjny beż. Poczeka na jej opinię.
-Hmm. Będę chodzić do humanistycznej.
Uśmiechnęła się szeroko. Więc w dodatku mieszka z osobą ze swojej klasy! Jaki wspaniały przypadek. Tak będzie o wiele łatwiej.

Popatrzyła chwilę na kartkę koleżanki i odpowiedziała -Proponowałabym jakiś ciepły.. Czerwony albo brzoskwiniowy..? - te kolory kojarzyły się jej oczywiście z gorącym południem, którego ciepła tak jej brakło w zimę.
-No. Tak myślałam - uśmiechnęła się.

Pomyślała chwilę. Czerwony lub brzoskwiniowy?
-Można też zrobić dwukolorowy. Na przykład jedną ścianę i kawałek do drzwi na czerwono, a resztę na przykład na żółto. Miałam tak kiedyś i całkiem ładnie to wygląda.
Zaproponowała dziewczynie zastanawiając się skoro tak gdzie, co i jak ustawić. Przy meblach nie potrzebowała aż takiej pomocy. Siły miała tyle ile średnio wytrenowany facet albo i więcej.

Spodobał jej się pomysł koleżanki - Oj tak, możemy zrobić jak mówisz - uśmiechnęła się. Zjadła cichaczem jedną czekoladkę i zajęła się odrabianiem lekcji, których praktycznie jeszcze nie było. Muszę dokupić więcej książek...