Stawek w głębi parku

Wypruli z budynku i szli teraz ścieżką prowadzącą w głąb jakże uroczego parku. Pojedyncze wysokie drzewa zaczynały się powoli zagęszczać, tworząc miły w to upalne popołudnie cień. Lars patrzył przed siebie, cały czas trzymając Marię za rękę. Szczerze mówiąc to kompletnie nieświadomie. Ot, chwycił ją w tej świetlicy i tak jakoś... nie puszczał.

Rozglądała się na boki z zaciekawieniem, w końcu jeszcze nie miała okazji zwiedzać parku. Ignorowała, a przynajmniej starała się ignorować, dużą dłoń chłopaka na swojej.
- Idziemy w jakimś konkretnym kierunku? - starała się zapamiętać jakieś charakterstyczne szczegół z drogi, ale wszędzie był tylko las. Wydęła niezadowolona wargi i zmarszczyła brwi. Słońce leniwie zachodziło.

- W konkretnym kierunku przed siebie... - powiedział patrząc nadal na wprost. Kontynuowali wędrówkę jeszcze jakiś czas. Dobrze pamiętał? Za tymi krzakami...
- Chodź - poprowadził ją w miejsce, gdzie zarośla wydawały się najrzadsze. Zniknął w nich i zaraz rozchylił je tak, żeby dziewczyna bez problemu mogła znaleźć się po drugiej stronie.
- Jesteś drobna to dasz radę. - na jego twarzy pojawił się cień uśmiechu.

Cały czas się zastanawiała, gdzie ten chłopak mógł ją prowadzić. Spojrzała na niego, na krzaki, a na końcu na nową sukienkę...
- Mam nadzieję, że to tego warte - westchnęła i przeskoczyła niczym łania przez przeszkodę. Oczywiście włosy wplątały jej się w gałęzie - Laaars... - próbowała się wyplątać rękoma, ale grzywka zasłaniała jej całe pole widzenia. Dobrze, że nikt jej nie widział... oprócz niego.

Próbował się nie śmiać. Próbował.
- Hhhej, poczekaj... - zaczął delikatnie wyplątywać kosmyki z gałązek. Po chwili mruknął - Na treningach to z takimi włosami nie dasz rady... no, już.
Spojrzał rozbawiony na aktualny stan jej fryzury. - Czy jest tego warte? Sama zobacz.
Wskazał brodą na jakże uroczy widoczek. Stawek otoczony dookoła płaczącymi wierzbami, których wiotkie gałęzie dotykały tafli wody. Pełno tam było lilii wodnych i innych badyli... tych, pałek... czy jak tam... No bynajmniej było ładnie, o.

- Na treningu będę miała związane... a wyglądam tak nieładnie - odgarnęła włosy i dmuchnęła w grzywkę. Powoli odwróciła się w stronę wskazaną przez Holendra i zastygła bez ruchu. Było naprawdę ślicznie.
- No może było warte~ - przeszła bliżej stawku i kucnęła - Tutaj to chyba nikt nie chodzi... jak znalazłeś to miejsce?

Jak znalazł? O rany no, wcale przypadkiem tu kiedyś nie wpadł... Wzruszył tylko ramionami i klapnął przy niej.
- Ta, raczej tu nikt z nas nie zagląda. Może nauczyciele i ogrodnik... nie wiem z resztą.
Przemyślał dokładnie co powiedziała.
- Dlaczego nie ładnie? Nie lubisz ich związywać...?
Dziewczyna przecież była ładna. Nie rozumiał za bardzo o co jej chodzi.

Zapatrzyła się w tafle wody. Dobrze, że nikt tu nie przychodził. Można chociaż odpocząć i chować się przed Norwegią. Zaśmiała się.
- Wolę, jak są wolno puszczone, dziwnie wygląda jak są związane - usiadła mu na kolana, bo nie chciała brudzić sukienki. No i chyba w łazienkach nie ma pralek... - Nie przeszkadza ci to, nao?~

- ...nie, skądże znowu. - mruknął z nutką holenderskiego sarkazmu. Podparł się rękami z tyłu, żeby siedzieć w miarę stabilnie.
Nie no, bez przesady. Maria nie była taka ciężka... zresztą tylko siedziała! Lars zapatrzył się na stawek i to co po nim pływało. Czyli na różowobiałe kwiatki.
- To zetnij je. - powiedział po chwili namysłu, jednak zaraz dodał- Chociaż nie... szkoda by było. Są już długie...
Mimowolnie spojrzał na końcówki włosów... a co za tym idzie wzrok przeniósł się na pupę Portugalki. Ale na szczęście nie mogła tego widzieć.

- To dobrze~ - uśmiechnęła się słodko. Podążyła za nim wzrokiem. O, czy to łabądź?
Nagle spojrzała na niego oburzona - Masz szczęście, że dodałeś to ostatnie zdanie... - nie po to męczyła się z zapuszczaniem i o nie dbała, żeby je teraz ściąć! Była z nich dumna i uważała je za największy atut...zaraz po piersiach.
Tak, Lars ma naprawde wielkie szczęście...

Zaśmiał się.
- A sprawiły ci kiedyś kłopot? No wiesz, nie plątały się... czy coś - spojrzał na nie jeszcze raz. Mimo, że było tutaj dosyć ciemno, pojedyncze promyczki zachodzącego słońca ładnie oświetlały czuprynę dziewczyny. Wydawały się bardzo miłe i miękkie w dotyku... i tak ładnie błyszczały. Lars zamyślił się, wpatrując się tępym wzrokiem w jej włosy.

Spojrzała na niego głupio.
- Nie wiem czy zauważyłeś, ale one są poplątane całe życie~ - i to wcale nie z jej winy! Bo trudno sprawić, żeby wiatr przestał wiać, a już szczególnie nad morzem. Poza tym nie można tak często szczotkować włosów...prawda?
Nawet nie zauważyła, jak zrobiło się ciemniej. Przyuważyła nieobecy wzrok chłopaka i pochyliła się tak, aby być z nim twarzą w twarz.
- O czym myślisz...?

- Mhm...- powiedział coś niezrozumiale pod nosem. Nagle, zamiast ciepłego brązu zobaczył parę błękitnych oczu wpatrujących się w niego. Dziewczyna uśmiechała się i Lars przyłapał się na tym, że o mało co się nie zarumienił.
- A nic, tak sobie... - mruknął nerwowo i uciekł wzrokiem w bok. Było blisko...

Nadęła policzki. Nie podobało jej się to, że odwrócił wzrok. Miał taką ciepła zieleń, co dziewczynie bardzo przypadło do gustu.
- Może myślisz co będzie na kolację? Bo tak to brzmi - zaraz uśmiechnęła się głupio i nadal próbowała złapać kontakt wzrokowy. Właściwie, to chętnie by się o nim czegoś dowiedziała.
- Lars, opowiedz mi coś o sobie...~

- O mnie? - mruknął zdziwiony i podparł się wygodniej. Był teraz o wiele dalej niż dziewczyna. - Pff, a co tu opowiadać... wiesz jak się nazywam, wiesz że lubię sport, króliki...
Szczerze to nie miał pojęcia co jej powiedzieć.

Spojrzała na niego i zaczęła się śmiać.
- Masz rację, to już wiem - otarła łezkę. Najchętniej chciałaby wiedzieć wszystko. Uwielbiała słuchać o kimś, jego przygód i opowieści -To może coś o rodzinie, przyjaciołach, jak się mieszka w Amsterdamie, właściwie to zawsze chciałam go zobaczyć~ - przygryzła wargę i zganiła się w myślach.

Pokiwał tylko głową.
- Rodzina... mam młodszą siostrę, Laurę i młodszego brata, Vincenta... Laura chodzi do humana. Jak się mieszka? Fajnie, nie narzekam.
Spojrzał znów na nią i uśmiechnął się lekko.
- Chcesz zobaczyć Amsterdam?
Miło było słyszeć, że ktoś chce zobaczyć twoje ukochane miasto. Oczywiście Lars nigdy w życiu by się nie przyznał, że je kocha.

- Hmm, całkiem sporo masz rodzeństwa - spojrzała na niego zdziwiona. Ona ma jednego brata i już nie wytrzymuje z nim psychicznie.
- Chyba wyraziłam się jasno~ - przymrużyła oczy i posłała mu delikatny uśmiech.